Hoe is mijn diagnoseproces gegaan?

Na al enkele maanden verschillende therapiesessies te hebben gehad kwam mijn psycholoog met een opdracht voor mij. Ze zou mij een link sturen naar een documentaire die ik thuis moest bekijken. Dan in de volgende sessie zouden we bespreken wat ik ervan vond en/of ik ook gelijkenissen voelde/herkende van deze personen in mezelf. Dit was de documentaire ´Mijn vriendin heeft AUTISME´ van Vet Gezellig. Maar wat blijkt? Deze documentaire ben ik al eens eerder tegengekomen omdat ik al bijna 10 jaar geabonneerd ben op het kanaal van Vet Gezellig. Maar toen deze 3 jaar geleden geplaatst is, heb ik deze documentaire in naïviteit en luiheid (want hij duurt 39 minuten) niet bekeken. Maar nu kon ik er niet onderuit. Toch heeft het me enkele dagen gekost om de tijd en de moed te verzamelen om de docu te bekijken. Want toen ik het woord autisme zag staan in de titel is er van alles door mijn hoofd gegaan. Ik autisme? Doe niet zo gek. En aan de andere kant kwam het ook erg dichtbij. Want wat als? Wat als ik wel autisme heb? Wat dan? Tijdens het bekijken van de documentaire heb ik hem meerdere malen op pauze moeten zetten omdat ik toch schrok van de erkenning die ik voelde bij de verschillende dames. Er was geen één bij waarmee ik 100% matchte maar wel dat ik bij elke dame wel een stukje (h)erkende van mezelf. Aan het einde van de documentaire ben ik in huilen uitgebarsten. Zou ik dan toch autisme hebben? Want ik voelde zoveel (h)erkenning en voelde me eindelijk eens niet alleen! Omdat ik niet kon en wilde wachten totdat ik mijn psycholoog weer face to face zag, heb ik haar een bericht gestuurd dat ik zoveel (h)erkende! En dat ik dit pad verder wilde onderzoeken. Toen de afspraak er dan eindelijk was, had ze al verschillende testen voor mij klaar staan. Deze hebben we in meerdere sessies samen ingevuld. Maar bij elke test die ik deed was het resultaat elke keer hoog in autisme. Dus we/ik konden er niet meer omheen. Ik heb autisme. Ook al (h)erkende ik mezelf eindelijk kwam het wel als een bom binnen. En heb ik nog een enkele tijd in ontkenning rond gelopen. Omdat ik eigenlijk helemaal geen tijd had om dit te verwerken want ik zat middenin een verhuizing en dat was al stressvol van zichzelf. Maar dit heeft me uiteindelijk ingehaald. De diagnose en het verhuizen eiste zijn tol van mij en ben ik meerdere malen in tranen uitgebarsten. Dingen die ik normaal kon lukten mij niet meer. En ik had dan ook nergens meer overzicht in. Waarbij de last van de verhuizing toch veel op de schouders van mijn vriend kwam. Omdat ik echt de afzondering en de rust nodig had. Ik heb me hiervoor erg lang schuldig gevoeld. Maar gelukkig heb ik een lieve en begripvolle vriend en deed hij een tandje bij met liefde. Ook mijn vrienden die meehielpen met verhuizen hebben mij meerdere malen vermeld en nu ga je zitten en doe je niks meer, want ik zie dat je vastloopt. Ook al wou ik aan mezelf niet toegeven dat het nodig was, want er was niks. Ik ben blij dat mijn vriend en vrienden tegen mij hebben gezegd: stop, klaar! Want dit liet zien dat ze meer begrip hadden voor mijn diagnose dan dat ik zelf had op dat moment. Hoe ik de verhuizing heb overleefd? Ik heb geen idee. Maar ik ben de mensen en mijn vriend dankbaar voor wat ze allemaal hebben gedaan. Maar wat was ik blij en trots toen wij met zijn 4en onze eerste nacht in ons nieuwe huis hadden!

Klik hier om de documentaire te bekijken.